Działalność wydawnicza

Vademecum producenta filmu dokumentalnego, które krok po kroku przeprowadza czytelnika przez kolejne etapy realizacji i – później – dystrybucji dzieła niefikcjonalnego. Jakub Maj, który sam jest doświadczonym producentem dokumentów, dzieli się nie tylko spostrzeżeniami wyniesionymi z własnego portfolio, ale też sięga do bogatej bibliografii znawców i twórców kina dokumentalnego. O ile bowiem w filmach fabularnych i animowanych ostateczny kształt dzieła i większość zadań do wykonania można mniej lub bardziej precyzyjnie określić i przewidzieć już na etapie planowania realizacji – o tyle w dokumencie w początkowej fazie produkcji prawie nic nie można stwierdzić na pewno. [Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego]

Dialektyka formy. Pełnometrażowe filmy fabularne Jana Švankmajera to monografia poświęcona okresowi twórczości czeskiego artysty, który był dotąd sporadycznie omawiany w polskim i zagranicznym piśmiennictwie filmoznawczym. Autorka analizuje pełnometrażowe filmy twórcy w ciągłym odniesieniu do jego filmów krótkometrażowych, wskazując na zbieżności i różnice między nimi, na korzyści płynące ze zmiany metrażu, na którą na pewnym etapie swojej kariery zdecydował się surrealista, i związane z tym problemy, a wreszcie na tematyczno-stylistyczny „dialog”, jaki można zaobserwować pomiędzy tymi dwoma rodzajami dzieła filmowego. Jednocześnie badaczka stara się udowodnić, że Švankmajer kreuje nowy, przepełniony nawiązaniami intertekstualnymi, całkowicie autorski rodzaj pełnometrażowego filmu artystycznego. [Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego]

Oto próba odczytania fragmentu historii kinematografii środkowoeuropejskiej za pomocą pojęć wyprowadzonych z praktyki myślenia kinem. Jest to akt analitycznej ingerencji w terytorium, a właściwie mapę historycznego atlasu kinematograficznego, którą można widzieć w najszerszym planie jako pole świadomych politycznie eksperymentów estetycznych. Celem nie jest powrót do filmów i twórców uznanych, ale opis tendencji, które występują raczej na peryferiach tradycyjnego wizerunku kina i wchodzą w dialog z praktykami globalnego kina artystycznego, modernistycznego. Za podłoże myślowe do obserwacji tego obszaru praktyk filmowych posłużył kierunek refleksji zaproponowany przez Gilles’a Deleuze’a. Organiczne pojęcia zrodzone z natury kina, w tym schematy sensoryczno-motoryczne, które stopniowo ustępują miejsca sytuacjom czysto optycznym i dźwiękowym, pozwalają zobaczyć kino modernistyczne jako próbę przezwyciężenia kryzysu podmiotowości i przywrócenia zerwanej więzi ze światem. [Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego]

Kinematograf o sobie to pierwsza monografia poświęcona tropom autotematycznym w polskim kinie. Autor zarówno odnosi się do najważniejszych teoretycznych oraz historyczno-filmowych ustaleń, jak i śledzi rozwój refleksywnych motywów w rodzimych filmach fabularnych, wyodrębniając przy tym tematyczno-gatunkowe dominanty tego typu audiowizualnych utworów. Przez pryzmat autotematycznej poetyki zostają odczytane nie tylko dzieła powszechnie doceniane (Wszystko na sprzedaż, Człowiek z marmuru, Amator), lecz także zapomniane lub uznane za nieudane (Sprawa do załatwienia, Epilog norymberski, Niebieskie jak Morze Czarne, Przyspieszenie, Historia niemoralna). Tak zarysowana propozycja interpretacyjna – kładąca nacisk na narracyjno-estetyczne komponenty oraz polityczno-ideowy wymiar poszczególnych filmów – pozwala spojrzeć na dzieje polskiego kina z nowej perspektywy. [Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego]